Wat was dat gisteren met Marcelle die was zeer onrustig en schuw. Die had enorm last van de volle maan. We hebben al onze truckjes moeten bovenhalen om haar gisterenavond binnen te krijgen. Normaal komt ze het 's avonds niet buiten maar nu was ze zo snel als een pijl toch naar buiten gelopen en wou ze niet meer naar binnen. Ze liep steeds weg en we konden haar met niets lokken. Het schemerde al en dan komen de marters op bezoek dus we vertrouwden het niet om haar alleen buiten te laten. Vorig jaar beschermde Juliette haar nog en joeg zij de marters weg. Maar nu is ze alleen en moet ze alles nog ontdekken net zoals ze Tita, de schildpad voor het eerst in de tuin ontmoette. Zo schattig om haar bezig te zien maar gisteren was het minder schattig toen ze plots de marters zag. Ze rende als een razende kat die haar territorium niet wil delen, erachter aan. Ze dook mee de haag in en bleef even tussen de platen erachter steken maar voor we ze konden pakken, was ze weer weg. Een poes is niet zoals een hond, die luistert niet op commando. We waren bang dat ze naar de steenweg zou lopen in haar grillig moment dus durfden we haar niet buiten te laten. Na veel vijven en zessen heb ik haar toch kunnen pakken en konden we opgelucht weer naar binnen waar ze als een blok in slaap viel.
En niet enkel Marcelle had haar kuren maar mijn ruitenreiniger sprong de hele tijd constant aan, het strijkijzer had plots groen water en mijn Apple Watch rebootte steeds. Maar voor de rest was alles oké. En zeker het weer, hoe fantastisch was dat. Een cadeautje van moeder natuur om onze batterijen op te laden en om ons wit wintervelletje een mooi gekleurd laagje te geven. En gelukkig was ons Cellebelleke deze avond weer de aardige kat van anders. Ik hou mijn hart vast voor de volgende volle maan.
Reacties
Een reactie posten