EERSTE PRIK

 

Met gemengde gevoelens en veel lood in de schoenen, reed ik naar de luchthaven voor mijn eerste vaccinatie. Ik wist dat ik het AstraZeneca vaccin zou toegediend krijgen en dat gaf me geen goed gevoel zeker niet na al die wilde verhalen. Ook het feit dat vele mensen er echt zeer ziek van zijn geweest, boezemde me toch wel een beetje angst in.  Maar ik wou het goede voorbeeld geven en heb toch doorgezet.

Wat een avontuur, ik heb gans de luchthaven enkele keren over en weer gelopen en dan zwijg ik nog over de parking. 11592 stappen staan er op de teller. Parking P2 was zeer goed aangeduid maar waar ik me moest aanmelden dat was een ander verhaal. Ik liep de parking uit en wandelde het luchthavengebouw in. Daar zag ik geen enkele aanwijzing dus liep ik gans het gebouw door. Ik zag wel een jongeman met bloemen aan de aankomst staan en dacht oh hoe romantisch die wacht zijn vriendinnetje op. Maar ik had geen tijd om te dagdromen en met mijn snelste pas, zocht ik verder. Ik dacht het gevonden te hebben maar ik zat bij de covid-testafdeling die me helemaal naar boven stuurde. Maar boven was er niets te zien en daar stuurden ze me naar buiten. En dan zag ik in de verte een wegwijzer naar de skyhall. 

Wat me opviel was dat er zeer weinig volk was die zich liet inenten. Het was er zo goed als leeg. De dame die me inschreef was toevallig een kennis die me vertelde dat zij twee dagen zeer grieperig is geweest na de vaccinatie. Oh nee, dat begint hier al goed dacht ik. Ik moest niet wachten en mocht direct mijn vaccin gaan halen. De prik was in een wip zonder het te voelen gezet. Nadien moest ik 15 minuten in de hall gaan wachten. Ik kreeg een branderig gevoel in mijn schouder en in mijn borst dit terwijl ik in de krant las dat ze in enkele landen AstraZeneca niet meer toedienen wegens het vormen van bloedklonter. Ik heb een grote fantasie en zag het al gebeuren. "Dokter, ik heb een branderig gevoel in mijn borst, is dat erg?" Hij stelde me gerust en vertelde dat dit normaal was en dat ik morgen misschien zeer grieperig zou kunnen zijn.

Ik mocht weg maar moest eerst nog mijn parkeerkaart valideren. Ik vond die niet terug en dacht dat ik die in de auto vergeten was. Maar waar stond mijn auto? Ik wist in rij D maar bij rij D stond hij niet. Ik heb de parking enkele keren op en af gelopen omdat ik dacht dat ik me van letter vergist had maar nee hij stond er niet. Na een half uur rondlopen, viel mijn frank dat ik op de verkeerde verdieping aan het zoeken was. Ik was de parking uitgelopen aan de aankomst maar aan het vertrek terug binnengegaan. Maar wat een stress, ik dacht echt dat mijn wagen gestolen was. En toen ik hem gevonden had, vond ik mijn parkeerkaartje niet terug. En wat bleek na lang zoeken? Dat zat gewoon in het bovenzakje van mijn jeansvest. 

Ja, ik kan zo van die dagen hebben net zoals toen ik met mijn zonnebril met maar één glas in rondliep. Gelukkig kan ik met mijn eigen stommiteiten heel hard lachen. En nu maar hopen dat ik morgen weer gezond mag opstaan.