EMOTIONEEL

Tranen rollen over mijn wangen wanneer onverwachts een herinnering aan ons mama de revue passeert. Ik had nooit verwacht dat bepaalde emoties en vooral deze van verdriet en gemis me nog zo zouden kunnen raken. Niet dat ze mijn leven beheersen maar ze overvallen me wel. En deze ochtend moest ik denken aan de kleinkinderen die ons mama na de (vecht)scheiding van mijn broer nooit meer mogen zien heeft. Ze heeft daar zoveel verdriet van gehad en daar enorm onder geleden tot ze begon te dementeren en ze in haar hoofd plots niet meer bestonden. 

In het rusthuis vertelde ze steeds dat ze maar één kleinkind had en dan probeerde ik haar te corrigeren maar ze herinnerde zich er helemaal niets meer van. Ze vond het zelfs vreemd dat haar eigen zoon haar nooit verteld had dat hij kinderen had. Gelukkig was ze ook al dat verdriet vergeten en al die keren dat ze aan de schoolpoort stond om toch maar een glimp van haar kleinkinderen te zien of al de momenten toen de deur voor haar neus dicht werd geslagen toen ze met cadeautjes en kleren aanbelde. En zo kwam het dat ze hen nooit meer gezien of gehoord heeft.

Maar waarom maakt dit me zo emotioneel? Omdat ik het wel straf vind dat ik mijn nichtjes, die van mijn leeftijd zijn, uiteindelijk zal ontmoeten bij de notaris voor de nalatenschap en dat ons mama die hen zo graag haar liefde had gegund, die kans nooit gekregen heeft. Oh wat mis ik haar en wat had ik haar dit zo graag gegund.

En zo zie je maar dat Epictetus nog maar eens gelijk krijgt en dat het onze gedachten zijn die ons van streek maken.