VERDRIET IS SOMS TAAIER DAN WOEDE EN STRIJD

 

Verdriet is soms taaier dan woede en strijd, lees ik in een column van Nadine Van Der Linden. En ik kan ervan meespreken. Bij mij is dat een beest dat meestal zijn kop opsteekt in de auto. Het zijn vooral de liedjes op de radio die graag met mijn gevoelens spelen. Van happy en uitgelaten tot droefenis, kommer en leed.

Zo wist gisteren Aerosmith mijn gevoelige snaar nog eens te bespelen met ‘I don’t want to miss a thing’.

Net een pijl die ergens van ver, verscholen achter een hoekje, met de hoogste snelheid afgeschoten werd, zoefff, auwch. Geen liefdespijl, maar een pijl die bewust afgeschoten wordt om me eens goed te treffen waar dat het mij het meeste pijn doet, recht in mijn hart.

Het is sterker dan mezelf en het zijn niet de mooie herinneringen die me droevig maken maar wel de manier waarop. 

Je zou nu denken komaan na al die tijd, stop ermee, is het niet stilletjes aan genoeg geweest? Ja zeer zeker maar het is zoals ik reeds eerder schreef, de dood van ons mama en Juliette hebben me emotioneler gemaakt. Mijn wonde is weer lichtjes opengescheurd en zal ook weer dichtgroeien. 

I could stay awake just to hear you breathing

Watch you smile while you are sleeping

While you're far away and dreaming

I could spend my life in this sweet surrender

I could stay lost in this moment forever

Every moment spent with you is a moment I treasure

Ik beluister moedig en met een krop in de keel, het volledige liedje verder en denk: deze ervaring helpt me nog meer anderen te inspireren en te helpen want ik heb zo immens diep gezeten en ja, af en toe kan het nog eens pijn doen maar er is zoveel moois om van te genieten.  Na regen komt zonneschijn en die zon die kan zoveel warmte geven dat alle tranen vanzelf opdrogen.