BRIEF AAN ONS MAMA HIERBOVEN

Deze ochtend toen ik een blaadje van de scheurkalender trok, zag ik dat het vandaag 22 mei was. Ik schrok want exact een jaar geleden kwam mijn boek uit. Wat, is dat al een jaar?  En wat een mooie quote: "Doe wat je gelukkig maakt".

Een jaar geleden voelde ik mij de gelukkigste vrouw van heel de wereld. Al mijn verdriet had ik kunnen omzetten in iets moois. Ik kreeg vele mooie recensies die me enorm deugd deden en me vertelden dat ik goed bezig was. Wat ik toen niet wist was dat er opnieuw verdriet op mijn pad zat aan te komen en vele sneller dan gedacht. En dat ik vandaag net een jaar nadat ik me zo euforisch voelde onderstaande brief aan ons mama zou schrijven.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Dag mama, vijf maanden geleden zat ik nu bij jou aan je bed te waken. Jouw hand in mijn hand, hopend op een mirakel, hopend dat je weer zoals al die andere keren wakker zou worden en zou doen alsof er niets aan de hand was. Het leek net alsof je even je pauzeknop ingedrukt had maar jammer genoeg bleef de knop zo staan en werd je niet meer wakker. 

Ik ging door een hel van emoties, vijf dagen heb ik al mijn energie en al de kracht in mijn lijf aangesproken om niet in te storten om toch maar elke seconde bij jou te kunnen zijn. Ik heb er geen spijt van, helemaal niet en ben ontzettend dankbaar dat ik samen met grote zus jou een waardig afscheid heb kunnen geven.

Het leven ging daarna zijn gewone gangetje en ik deed alsof er niets aan de hand was, ik schakelde nog een versnelling hoger om te bewijzen dat ik een vechtertje was. Weet je nog je fibroom/prematuurtje dat niet te verdrogen was?

Maar vandaag betaal ik de tol, mijn lijf is boos, boos omdat ik niet de nodige rust genomen heb en boos omdat ik een slechte leerling ben. Luisteren was nooit mijn sterkste kant en dat koppig kantje zit er nog steeds in. Verdriet kruipt in je kleren en de laatste jaren heb ik veel verdriet op mijn pad gekregen. Afscheid moeten nemen van jou, onze pa, mijn huwelijk en daarbij nog eens mijn drang om me keer op keer te bewijzen, heeft me gebroken. Mijn lichaam zegt: "Stop, het is genoeg geweest, snoer die innerlijke criticus de mond en wees gewoon jezelf zonder je steeds te moeten bewijzen." Ja, vanwaar komt die drang die me steeds blijft achtervolgen? Hoe hard ik ook mijn best doe, er is iets in mij dat me vertelt dat het altijd beter kan. De miss perfect die ik dacht onder controle te hebben, heeft door mijn vermoeidheid weer plaats achter het stuur genomen.

Mama, ik zie je graag en je laat een enorme leegte achter. Maak je om mij geen zorgen, het komt wel goed. Ik zal beter leren luisteren en meer zorg voor mijn lichaam dragen. Ik blijf  het leven door een roze bril zien en ben ontzettend dankbaar voor al de mooi dingen in mijn leven. 

Dikke kus,

Moeke