Leef NU en geniet!

Het zal jullie wel al opgevallen zijn dat het hier op mijn blog nogal stilletjes is. 2021 is een zeer uitdagend en beproevend jaar. Het goede nieuws is, I'am still standing. Ik ben jullie niet vergeten maar ik heb momenteel andere dingen aan mijn hoofd. Nooit had ik kunnen vermoeden dat ik ooit nog eens van mijn troon zou donderen en dat het leven me opnieuw zou uitdagen. Ik was er echt van overtuigd dat niets of niemand mij nog van mijn roze wolk zou kunnen halen, zeker niet nadat ik een boek had geschreven over hoe weer gelukkiger door het leven te gaan.  Ik zat hoog en droog en mij zou je beneden in het diepe dal niet meer tegenkomen. Ik was toch de Sonja Kimpen van het positief denken? Maar toen, toen gebeurde het, zonder dat ik het eerst door had ging ik dieper het dal in. Miss perfect en de miss doorgaan-tot-ik-erbij-neerval namen het stuur over en zonder het te beseffen gaf miss burn-out me een dikke uppercut. Ik ben al enkele maanden thuis aan het herstellen. Rust is de boo

Het verleden blijft aan me knagen waardoor bepaalde wonden keer op keer openrijten. Dus hoog tijd om te stoppen met achterom te kijken en tijd om mijn neus naar de toekomst te richten, welkom nieuwe herinneringen. Verandering, verandering, verandering. Sommigen zijn er bang voor en eerlijk gezegd ik ook een beetje. Twijfels steken de kop op en ik stel me keer op keer de vraag of ik wel goed en doordacht bezig ben. Het is niet gemakkelijk je verstand uit te schakelen en meer op je gevoel af te gaan. Nochtans is je hart en gevoel volgen de beste keuze. Maar mijn hoofd kan nogal zeer dominant zijn waardoor mijn buikgevoel vaak in haar schulp kruipt.  Ik woon nog steeds in het huis waar 26 jaar geleden een mooi hoofdstuk begon. Vele mooie herinneringen maar ook enkele pijnlijke. En mijn buikgevoel zegt me dat het tijd wordt om mijn huis los te laten zodat ik nieuwe herinneringen kan maken zonder steeds weer teruggekatapulteerd te worden. Het zijn zeer tegenstrijdige gevoelens want de ene h

  Iedereen bedankt voor de talrijke verjaardagswensen. Ik ging deze verjaardag stiekem aan me voorbij laten gaan maar uiteindelijk heb ik hem toch gevierd. Niet zo uitbundig zoals vroeger maar het werd toch een gezellig etentje. En deze ochtend bracht Marcelle me zelfs een cadeautje.  Velen vragen me wanneer ik nog eens iets schrijf want het is ondertussen meer dan een maand geleden. Ik moet toegeven dat ik mijn drive, mijn energie en de juiste woorden om me uit te drukken even kwijt ben. Tegen alle verwachtingen in ben ik opnieuw omvergeblazen.  Dan schrijf je een boek en denk je nooit of te nimmer nog naar beneden te donderen omdat je toch de Sonja Kimpen van het positief denken bent en boem patat daar lig je. Was dat pijnlijk, ik heb nog enkele uitdagingen aan te gaan maar uiteindelijk komt alles goed. 

Wat, is het al bijna een maand geleden dat ik nog iets geschreven heb? De zin en de moed ontbrak me en ik had in totaal geen inspiratie meer. Ik stond vooral op overlevingsmodus en elke dag leek op de vorige. Ik leefde als een kluizenaar en voelde me in totaal niet meer gemotiveerd. De sprankeling in mijn ogen was samen met mijn levensvreugde verdwenen.  Maar gisteren voelde ik dat de gedreven Filie toch niet helemaal weg was. Ik volgde een lezing van Gerbert Bakx en kreeg de kans om de mensen van de integratiegroep te ontmoeten. Het maakte dingen in me los en ik besefte dat het tijd werd om te stoppen met me te verzetten tegen alles wat ik niet wil. Lijden ontstaat omdat je zo graag iets wilt of juist iets niet wilt. Je verzet je waardoor je vooral in onvrede leeft. Ik heb dit jaar nogal wat dingen op mijn pad gekregen waar ik zelf niet voor gekozen heb en die ik helemaal niet wou. Mijn verzet ertegen maakte het nog erger en ik voelde me zo leeg. Waar was die sterke madam die heel de

  Je kan niet terug naar je verleden gaan om het te veranderen maar je kan wel beginnen met je toekomst te veranderen. Bovenstaande quote komt uit een boekje dat ik kreeg voor moederdag. Meer dan ooit besef ik wat ik al lang voel en weet. Het wordt tijd om de vertrouwde deur te sluiten en om een totaal nieuwe te openen. Me weer te focussen op alle leuke dingen en me vooral niet meer te laten verhinderen door de mogelijke hindernissen en het verleden. We hebben niet altijd te kiezen wat er op ons pad komt. En het lukt ook niet altijd om overal positief mee om te gaan. Maar alles komt met een reden. Wat kan je eruit leren? Wie wil je zijn of juist helemaal niet meer zijn? Weet je nog dat ik achteraan in mijn boek  schreef  om regelmatig na te gaan of je nog wel je eigen leven leidde en of je niet te ver van je pad afgeweken was? Ik voel dat ik het laatste jaar te hard bezig ben geweest met gelukkig te willen zijn. Te hard proberen om gelukkig te zijn, leidt juist tot ongelukkig zijn en d

Een jaar geleden veranderde mijn leven. Zeg nooit nooit want voor je het weet doe je dingen waarvan je nooit gedacht had ze ooit te doen. Ik hield helemaal niet van katten en bleef het liefst zo ver mogelijk uit hun buurt. Maar ja, Juliette de zwerfkat, die dacht daar anders over. Zij wist mij helemaal rond haar pootje te winden en voor ik het wist zat ik vier uur in een petieterig tuinhok te wachten tot haar eerste kitten geboren werd, een zwart katertje. Twee uur later werd zijn zusje geboren, de miniversie van hemzelf. En toen, toen kwam Marcelle met heel veel gekrijs tevoorschijn. Ik was direct verkocht aan dit bijzondere schepseltje dat totaal anders. Ondertussen kennen jullie het verhaal, nee er komt geen kat binnen, nee echt niet hoor en twee maanden later zaten er vier binnen en sneuvelden mijn gordijnen en al mijn planten. Heb ik spijt? Nee, helemaal niet want ik krijg zoveel liefde van Marcelle Belle. Het heeft me wel heel veel kopzorgen en stress opgeleverd. Werk maar eens t

Deze ochtend toen ik een blaadje van de scheurkalender trok, zag ik dat het vandaag 22 mei was. Ik schrok want exact een jaar geleden kwam mijn boek uit. Wat, is dat al een jaar?  En wat een mooie quote: "Doe wat je gelukkig maakt". Een jaar geleden voelde ik mij de gelukkigste vrouw van heel de wereld. Al mijn verdriet had ik kunnen omzetten in iets moois. Ik kreeg vele mooie recensies die me enorm deugd deden en me vertelden dat ik goed bezig was. Wat ik toen niet wist was dat er opnieuw verdriet op mijn pad zat aan te komen en vele sneller dan gedacht. En dat ik vandaag net een jaar nadat ik me zo euforisch voelde onderstaande brief aan ons mama zou schrijven. ~~~~~~~~~~~~~~~~ Dag mama, vijf maanden geleden zat ik nu bij jou aan je bed te waken. Jouw hand in mijn hand, hopend op een mirakel, hopend dat je weer zoals al die andere keren wakker zou worden en zou doen alsof er niets aan de hand was. Het leek net alsof je even je pauzeknop ingedrukt had maar jammer genoeg blee

Vandaag heb ik online de afscheidsplechtigheid gevolgd van Mieke, buurvrouw en goede vriendin van ons mama. Zij hebben in hun zeer jonge jaren tezamen bij Marie Thumas gewerkt waar ons mama Mieke nog gekoppeld heeft aan Gaston. Dus die twee kenden elkaar al meer dan 70 jaar. Het was een prachtige dienst met leuke foto's van vroeger. Maar één foto trof me diep, de foto die ik genomen heb bij ons laatste bezoekje. De twee hartsvriendinnen nog eens samen, die leuke herinneringen van vroeger bovenhaalden. Ik was toen zo blij dat ze dit op hun gezegende leeftijd nog konden meemaken maar nu zijn ze er niet meer. Mijn hart brak en de tranen bleven maar komen. Je moeder verliezen, ook al heeft ze een mooie leeftijd, blijft toch zeer pijnlijk. Ik weet zeker dat het hierboven groot feest zal zijn want de vriendinnen zijn herenigd en het oude feestcomité zal zijn taak daar zeer zeker verder zetten. Ik heb het geluk gehad om te mogen opgroeien in een woonwijk waar iedereen er was voor iedereen

De vele positieve reacties doen me enorm deugd en geven me het gevoel dat ik niet alleen ben. Zelfs enkele onverwachte telefoontjes van bezorgde mensen, hoe lief, dankjewel. Het is niet dat ik depressief ben, helemaal niet maar mijn energie is even op. Jarenlang heb ik zo moedig als een leeuw gevochten voor alles en iedereen, ik heb zoveel moeilijke hindernissen genomen en me in alle mogelijke bochten gewrongen om de vele ballen in de lucht te kunnen houden. En nu één van mijn belangrijkste ballen weggevallen is en ik meer handen vrij heb, lijkt het alsof ze allemaal vallen. Het voelt aan alsof mijn lichaam het net voor de eindstreep begeeft waardoor ik strompel en val met de finish in handbereik. En terwijl ik wil opstaan, lopen de anderen me zonder scrupules gewoon omver. De dingen die nu op mijn pad komen, heb ik niet allemaal onder controle. Dus de les is - wat je niet kan veranderen, dien je los te laten en te accepteren -  Dit is een les die ik jaren geleden geleerd heb maar waar

En plots zegt de dokter: "Ik zet je verplicht een maand thuis. Als jij niet luistert dan dwing ik je te luisteren." Ik hoorde het heel luid in Keulen donderen maar om eerlijk te zijn, mijn lichaam en gewrichten hadden dit onweer al lang voelen aankomen. Maar nee, mijn eigenzinnige ik die het altijd beter weet, die negeerde al de signalen, stak nog een tandje bij en deed gewoon verder ook al wist ze dat ze niet goed bezig was. Wat een verschil met vorig jaar ik genoot toen volop van de lockdown omdat ik gedwongen werd het rustiger aan te doen. We kregen een wondermooie warme lente en ik genoot zo van de buitenlucht, de zon en mijn tuin. Ik had het gevoel dat ik wel 100 jaar kon worden want alles was zo mooi en zo rustig. Maar na de zomer begon mijn geluk te keren. Het leven werd weer vele drukker, allerlei kwaaltjes staken de kop op, ons mama werd ziek, Juliette werd ziek, mijn zoon werd ziek, ik kreeg lymfocytaire colitis, elektrische apparaten gingen stuk, ik nam afscheid va

I k heb momenteel heel veel moeite om niet alleen mijn gevoelens en gedachten maar ook mijn reilen en zeilen onder woorden te kunnen brengen. Soms zit ik een uur voor een leeg scherm te turen en komt er helemaal niets uit. Het lijkt alsof alles geblokkeerd zit en uiteindelijk doe ik mijn laptop terug dicht zonder iets geschreven te hebben. En dan moet ik spontaan denken aan het zinnetje van Shakespeare: TO BE OR NOT TO BE, THAT'S THE QUESTION Wat wil ik? Wie ben ik? Eén ding weet ik zeker, ik wil ongetwijfeld TO BE zijn. Ik ben de laatste jaren zo druk bezig geweest dat ik zonder het te beseffen mezelf onderweg weer vergeten ben. Maar het leven is meer dan alleen 'moeten'. Je moet studeren, je moet werken, je moet de ene workshop na de andere volgen, je moet schrijven, je moet meer reclame maken voor je boek, je moet zorgen dat je meer visibiliteit krijgt, je moet, je moet en je moet. Vandaag stak het magazine Bloom in de brievenbus en op de cover las ik "Help, ik zit

Zeg nooit nooit, weet je nog toen ik schreef over Juliette die mijn hart veroverde terwijl ik er ten stelligste van overtuigd was dat er nimmer een kat in huis zou komen? Jammer genoeg is Juliette er niet meer maar ondertussen is haar kitten, Marcelle, al bijna een jaar oud en heeft ze mijn visie over katten helemaal veranderd. En niet enkel mijn visie maar ook een beetje mezelf. Nee, geen kat in huis, nee geen kat in de keuken, nee geen kat op tafel, nee geen kat op mijn bed en nee geen kattenhaar op mijn kleren. Moet je me nu zien, een kat in huis, een kat op tafel, kleren soms vol kattenhaar van dat vele knuffelen terwijl ik vroeger een kat zo vies vond.  Enkele dames onder jullie zullen nu denken, ik wist het wel, hahaha. 'Que sera sera' zong Doris Day en wat moet zijn, zal zijn.  Marcelle die zorgt voor de zeer noodzakelijke routine, zin of geen zin, ik moet opstaan om haar te voeden en te verzorgen. Zij is de grootste knuffelkat die er maar te vinden is en ze geeft me zov

  Ik was bijna vergeten hoe sterk de kracht van positief denken kan zijn. Door mijn grijze bril zag ik enkel nog maar naar de negatieve kant van het leven. Ik had echt nooit verwacht dat ik ondanks alle geleerde lessen me ooit nog zo zwaarmoedig zou kunnen voelen. Toch niet omdat ik het in mijn boek vooral heb over hoe anders denken je leven positief kan veranderen. Was ik dat toch even vergeten zeker maar door mijn roze bril weer tijdig op te zetten en me meer te focussen op de goede dingen, zag de wereld er vandaag al stukken beter uit.  Ik ben vandaag voor de eerste keer sinds lange tijd weer naar de markt in Leuven geweest en heb daar samen met mijn zus gepicknickt. Hoe gezellig was dat. Geen enkele sombere gedachte passeerde de revue. We kwamen nog een kennis tegen waarmee we zo aan het kwebbelen waren dat de politie moest lachen en zei dat we net hangjongeren leken. Bovendien  werd er thuis onverwachts een prachtig boeketje bloemen  van mijn lieve collega's geleverd  dat dire

Hallo roze bril, welkom terug. Het leven kan soms toch rare kronkels nemen. Moi, de Sonja Kimpen van het positief denken die haar roze bril kwijtgespeeld was. Ik liep al een tijdje met een serieuze grijze sombere bril rond. Maar vandaag werd ik nog eens zo hard met mijn neus op de feiten gedrukt dat mijn grijze bril ervan barstte. Deze confrontatie had ik nodig om mijn klik te kunnen maken en om de Jeanne d'Arc in mij weer tot leven te brengen. Moet je weten dat mijn tweede naam Jeanne is. 😀 Om een heel lang verhaal kort te maken, verdriet doet wat met een mens. En dat verdriet mag niet genegeerd worden want vroeg of laat komt dat toch naar boven. En terwijl dat verdriet me overmeesterde werd er langs alle kanten aan me getrokken, kwamen er demonen op mijn pad die van mijn zwakte probeerden te profiteren. En weg was mijn energie, mijn enthousiasme en mijn roze bril. Ik heb enkele mensen weer beter leren kennen en een verwittigd mens is er twee waard. Gisteren zei ik nog tegen een