BURN-OUT

 Speciaal voor hen die ermee worstelen of iemand rond hen hebben die ermee geconfronteerd wordt.

Nooit gedacht dat ik ooit over burn-out zou schrijven, laat staan er eentje te moeten doorstaan.

Zoals bij de meesten komt dat beestje niet totaal onverwachts. Diep vanbinnen weet je dat het niet oké met je is en dat je bepaalde dingen graag anders gezien had. Je blijft doorgaan omdat je denkt geen andere keuze te hebben. 

In je hoofd zit je te denken van ik moet dit nog en dat en ik zou zo graag eens wat tijd helemaal voor mezelf willen, gewoon tijd waar niets moet en alles mag zonder zorgen. Maar ja, dat kan niet want ik moet, ik moet, ik moet! Alles voelt aan als moeten en dat put je zo enorm uit. Genieten, pardon, geen tijd voor. 

En dan zwijg ik nog over allerlei kleine kwaaltjes die de kop beginnen op te steken die je nog extra verhinderen en vermoeien. Een pijntje hier, een pijntje daar maar de dokter vindt niets en al de resultaten van de scanner zijn in orde. Je begint aan jezelf te twijfelen of het dan toch niet in je hoofd zit. Maar de pijn, die is wel echt!

Wanneer je geest niet meer gevoed wordt en je jezelf verliest of wanneer je de lat veel te hoog legt omdat je perfectionistisch kantje de bovenhand neemt, dan begint je lichaam te protesteren. Je wilt zoveel maar je lichaam zegt stop, het is genoeg geweest. En voor je het weet zit je maanden thuis en beleef je de Processie van Echternach.

Gelukkig heb ik na 17 maanden me zeer ellendig te voelen, totaal niet begrepen en vooral uitgeput, mijn gewone leven en werk kunnen hervatten. Halleluja!

Je wilt niet weten hoe sommige blikken van onbegrip aanvoelden want je speelt komedie, wat ben jij nog steeds thuis?

Wat wel goed voelt, is het gevoel terug iemand te zijn en weer van tel te zijn. 

Langs de ene kant begreep ik die reacties wel want vroeger stond ik ook aan de andere zijde toe te kijken ook niet begrijpend dat iemand wel de Mont Ventoux kon oprijden maar niet kon komen werken. Nu begrijp ik als geen ander wat burn-out allemaal met je doet. 

Ik ben zo blij dat ik ondertussen al geruime tijd helemaal hersteld ben en volop kan genieten van alle kleine gelukjes die op mijn pad komen. Dat ik weerveel energie heb en het besef om tijdig de signalen te herkennen zodat ik ze niet meer negeer.

Zo dacht ik even begin vorig jaar na een moeilijke periode, waar ik weer geleefd werd en geen tijd voor mezelf maakte, te hervallen. Gelukkig ben ik toen tijdig naar de dokter gegaan voor 2 weken platte rust. Mijn angst om te hervallen was groter dan mijn fierheid. Hopelijk blijf ik de rode vlaggen tijdig zien en blijf ik naar mijn lichaam luisteren zonder koppig te willen doordoen. Ik moet mezelf eraan herinneren dat ik geen 20 meer ben maar wel bijna 3 maal 20 ook al voel ik me af en toe een jong zot veulen.

Ik hoop bij deze moed en kracht te kunnen geven en te kunnen inspireren. Leuk is iets anders maar eenmaal boven op de berg, heb je een prachtig zicht!