Leef NU en geniet!

  Je kan niet terug naar je verleden gaan om het te veranderen maar je kan wel beginnen met je toekomst te veranderen. Bovenstaande quote komt uit een boekje dat ik kreeg voor moederdag. Meer dan ooit besef ik wat ik al lang voel en weet. Het wordt tijd om de vertrouwde deur te sluiten en om een totaal nieuwe te openen. Me weer te focussen op alle leuke dingen en me vooral niet meer te laten verhinderen door de mogelijke hindernissen en het verleden. We hebben niet altijd te kiezen wat er op ons pad komt. En het lukt ook niet altijd om overal positief mee om te gaan. Maar alles komt met een reden. Wat kan je eruit leren? Wie wil je zijn of juist helemaal niet meer zijn? Weet je nog dat ik achteraan in mijn boek  schreef  om regelmatig na te gaan of je nog wel je eigen leven leidde en of je niet te ver van je pad afgeweken was? Ik voel dat ik het laatste jaar te hard bezig ben geweest met gelukkig te willen zijn. Te hard proberen om gelukkig te zijn, leidt juist tot ongelukkig zijn en d

Een jaar geleden veranderde mijn leven. Zeg nooit nooit want voor je het weet doe je dingen waarvan je nooit gedacht had ze ooit te doen. Ik hield helemaal niet van katten en bleef het liefst zo ver mogelijk uit hun buurt. Maar ja, Juliette de zwerfkat, die dacht daar anders over. Zij wist mij helemaal rond haar pootje te winden en voor ik het wist zat ik vier uur in een petieterig tuinhok te wachten tot haar eerste kitten geboren werd, een zwart katertje. Twee uur later werd zijn zusje geboren, de miniversie van hemzelf. En toen, toen kwam Marcelle met heel veel gekrijs tevoorschijn. Ik was direct verkocht aan dit bijzondere schepseltje dat totaal anders. Ondertussen kennen jullie het verhaal, nee er komt geen kat binnen, nee echt niet hoor en twee maanden later zaten er vier binnen en sneuvelden mijn gordijnen en al mijn planten. Heb ik spijt? Nee, helemaal niet want ik krijg zoveel liefde van Marcelle Belle. Het heeft me wel heel veel kopzorgen en stress opgeleverd. Werk maar eens t

Deze ochtend toen ik een blaadje van de scheurkalender trok, zag ik dat het vandaag 22 mei was. Ik schrok want exact een jaar geleden kwam mijn boek uit. Wat, is dat al een jaar?  En wat een mooie quote: "Doe wat je gelukkig maakt". Een jaar geleden voelde ik mij de gelukkigste vrouw van heel de wereld. Al mijn verdriet had ik kunnen omzetten in iets moois. Ik kreeg vele mooie recensies die me enorm deugd deden en me vertelden dat ik goed bezig was. Wat ik toen niet wist was dat er opnieuw verdriet op mijn pad zat aan te komen en vele sneller dan gedacht. En dat ik vandaag net een jaar nadat ik me zo euforisch voelde onderstaande brief aan ons mama zou schrijven. ~~~~~~~~~~~~~~~~ Dag mama, vijf maanden geleden zat ik nu bij jou aan je bed te waken. Jouw hand in mijn hand, hopend op een mirakel, hopend dat je weer zoals al die andere keren wakker zou worden en zou doen alsof er niets aan de hand was. Het leek net alsof je even je pauzeknop ingedrukt had maar jammer genoeg blee

Vandaag heb ik online de afscheidsplechtigheid gevolgd van Mieke, buurvrouw en goede vriendin van ons mama. Zij hebben in hun zeer jonge jaren tezamen bij Marie Thumas gewerkt waar ons mama Mieke nog gekoppeld heeft aan Gaston. Dus die twee kenden elkaar al meer dan 70 jaar. Het was een prachtige dienst met leuke foto's van vroeger. Maar één foto trof me diep, de foto die ik genomen heb bij ons laatste bezoekje. De twee hartsvriendinnen nog eens samen, die leuke herinneringen van vroeger bovenhaalden. Ik was toen zo blij dat ze dit op hun gezegende leeftijd nog konden meemaken maar nu zijn ze er niet meer. Mijn hart brak en de tranen bleven maar komen. Je moeder verliezen, ook al heeft ze een mooie leeftijd, blijft toch zeer pijnlijk. Ik weet zeker dat het hierboven groot feest zal zijn want de vriendinnen zijn herenigd en het oude feestcomité zal zijn taak daar zeer zeker verder zetten. Ik heb het geluk gehad om te mogen opgroeien in een woonwijk waar iedereen er was voor iedereen

De vele positieve reacties doen me enorm deugd en geven me het gevoel dat ik niet alleen ben. Zelfs enkele onverwachte telefoontjes van bezorgde mensen, hoe lief, dankjewel. Het is niet dat ik depressief ben, helemaal niet maar mijn energie is even op. Jarenlang heb ik zo moedig als een leeuw gevochten voor alles en iedereen, ik heb zoveel moeilijke hindernissen genomen en me in alle mogelijke bochten gewrongen om de vele ballen in de lucht te kunnen houden. En nu één van mijn belangrijkste ballen weggevallen is en ik meer handen vrij heb, lijkt het alsof ze allemaal vallen. Het voelt aan alsof mijn lichaam het net voor de eindstreep begeeft waardoor ik strompel en val met de finish in handbereik. En terwijl ik wil opstaan, lopen de anderen me zonder scrupules gewoon omver. De dingen die nu op mijn pad komen, heb ik niet allemaal onder controle. Dus de les is - wat je niet kan veranderen, dien je los te laten en te accepteren -  Dit is een les die ik jaren geleden geleerd heb maar waar

En plots zegt de dokter: "Ik zet je verplicht een maand thuis. Als jij niet luistert dan dwing ik je te luisteren." Ik hoorde het heel luid in Keulen donderen maar om eerlijk te zijn, mijn lichaam en gewrichten hadden dit onweer al lang voelen aankomen. Maar nee, mijn eigenzinnige ik die het altijd beter weet, die negeerde al de signalen, stak nog een tandje bij en deed gewoon verder ook al wist ze dat ze niet goed bezig was. Wat een verschil met vorig jaar ik genoot toen volop van de lockdown omdat ik gedwongen werd het rustiger aan te doen. We kregen een wondermooie warme lente en ik genoot zo van de buitenlucht, de zon en mijn tuin. Ik had het gevoel dat ik wel 100 jaar kon worden want alles was zo mooi en zo rustig. Maar na de zomer begon mijn geluk te keren. Het leven werd weer vele drukker, allerlei kwaaltjes staken de kop op, ons mama werd ziek, Juliette werd ziek, mijn zoon werd ziek, ik kreeg lymfocytaire colitis, elektrische apparaten gingen stuk, ik nam afscheid va