Leef NU en geniet!

  HLN maandag 20 januari 2025 Vanaf vandaag begint de campagne “30 dagen zonder klagen”. We kennen allemaal wel iemand die klaagt en zaagt en soms betrappen we onszelf er ook wel eens op.  In HLN las ik vandaag een interessant artikel, zie onderaan, dat me inspireerde om er iets over te schrijven want niemand vindt een chronische klager leuk. En met een klager bedoel ik iemand die blijft hangen in zijn gezeur, in de slachtofferrol kruipt en nooit actie onderneemt om uit die negatieve vibe te komen. Ze zijn zo vermoeiend! Laten we dus vanaf vandaag afspreken dat we 30 dagen ons gejammer omzetten in mooie energie. We zetten onze roze bril op en focussen ons op de positieve kant van het verhaal.  Zo speel ik al    2 weken mee met “De lach van JOE”. Elke dag tussen 7u en 19u druk ik elk uur op de aanmeldknop zodat ze me zouden bellen. Maar ze bellen me niet 😕 Deze ochtend om 7u30 speelde mijn zoon voor de eerste keer mee en wonderbaarlijk, hij werd direct opgebeld....

Met mijn collega Dany  Mijn eerste 2 weken opleiding voor Telesales Business Development Executive zijn voorbijgevlogen. Het is wel even wennen om bij te zitten, te luisteren en me vooral te focussen op al dat geklik want al die tabs en velden lijken zo op elkaar. Het deed me denken aan 30 jaar geleden toen ik nog opleiding gaf aan al de nieuwe medewerkers. Ik was toen de gouden gids van het bedrijf en was van alle procedures op de hoogte. Vandaag is dat andere koek en zijn de rollen omgekeerd. Gelukkig ben ik een vlijtige en snelle leerling maar ik weet dat ik in het begin heel hard zal klungelen en fouten maken. Maar al doende leert men en van die fouten leer ik het meest.   Mijn collega’s zijn super aardig en tolerant, gelukkig maar want ik ben een zeer aanwezig iemand die heel veel vragen kan stellen. Ja Viv is in the building. Dankjewel collega’s om mij zo goed bij te staan en vooral voor jullie geduld.  Met Karsten en Veerle die mij hartelijk verwelkomen in hun...

Op 9 september 2019 postte ik onderstaande : Voor het ganse verhaal, zie onderstaande link . https://filieke.blogspot.com/2019/09/weg-met-de-weegschaal.htm 5 jaar heb ik de weegschaal uit mijn leven kunnen verbannen maar deze zomer toen ik voor de zoveelste keer mijn nieuwe kleren niet meer aankreeg was de maat vol, letterlijk en figuurlijk.  Ik voelde me niet meer goed in mijn vel en zo opgeblazen, helemaal niet meer aantrekkelijk. Ik wist dat ik bijgekomen was niet alleen door alles te eten waarvoor ik zin had maar ook omwille van de menopauze.  Nee, dit is geen excuus maar het is vele moeilijker af te vallen wanneer je in je menopauze zit waardoor je ook sneller de neiging heb om op te geven. Ik ging op de weegschaal staan en wat ik zag maakte mij helemaal niet blij.  Ik had dat cijfertje enkel gezien tijdens mijn zwangerschap en toen was ik een dikke 20 kilo bijgekomen. Maar deze keer was ik niet zwanger.  Dit was de klik die ik nodig had om vastberadener dan ooi...

  Speciaal voor hen die ermee worstelen of iemand rond hen hebben die ermee geconfronteerd wordt. Nooit gedacht dat ik ooit over burn-out zou schrijven, laat staan er eentje te moeten doorstaan. Zoals bij de meesten komt dat beestje niet totaal onverwachts. Diep vanbinnen weet je dat het niet oké met je is en dat je bepaalde dingen graag anders gezien had. Je blijft doorgaan omdat je denkt geen andere keuze te hebben.  In je hoofd zit je te denken van ik moet dit nog en dat en ik zou zo graag eens wat tijd helemaal voor mezelf willen, gewoon tijd waar niets moet en alles mag zonder zorgen. Maar ja, dat kan niet want ik moet, ik moet, ik moet! Alles voelt aan als moeten en dat put je zo enorm uit. Genieten, pardon, geen tijd voor.  En dan zwijg ik nog over allerlei kleine kwaaltjes die de kop beginnen op te steken die je nog extra verhinderen en vermoeien. Een pijntje hier, een pijntje daar maar de dokter vindt niets en al de resultaten van de scanner zijn in orde. Je begi...

PROOST OP EEN NIEUWE FUNCTIE EN EEN NIEUW BEGIN! Voor de tweede maal in mijn dertigjarige carrière werd mijn functie geschrapt. De eerst keer was 15 jaar geleden en toen dacht ik elk moment dat ik ontslagen ging worden omdat er niet zoveel vacatures waren waarvan de uren pasten bij het moederschap. Ik wou toen zeer bewust zelf voor mijn zoon kunnen zorgen na de schooluren. Het waren tijden van onzekerheid omdat er net op dat moment ook reorganisaties bezig waren bij mijn toenmalige echtgenoot. Gelukkig hebben we toen allebei onze job kunnen behouden, weliswaar in een andere functie. En vorige maand kreeg ik opnieuw dezelfde boodschap. Was het leuk om te horen? Helemaal niet want ik had het niet zien aankomen. Maar het was ook geen drama want er werd me een alternatief aangeboden. Het is dus een nieuw begin. Er was één ding in mijn leven dat het laatste decennium niet veranderd was en dat was mijn job. Bij deze is de cirkel rond. Ik heb geleerd om vooral naar de positieve kant van het v...

Waarom ik toch gekozen heb om opnieuw te bloggen.  Na een lange tijd van stilte en vele twijfels heb ik toch besloten om weer te bloggen. Ondanks dat ik een onafhankelijke, zelfstandige vrouw ben, durf ik soms te veel in mijn hoofd te kruipen. En daarboven zijn er zoveel controversiële conversaties die mij enorm verwarren en nog meer doen twijfelen. Wie zit er op mijn schrijven te wachten en waarover moet ik schrijven want niet elke dag is een boeiend avontuur?    Ik wil inspireren en leuke dingen schrijven maar niet elke dag is even leuk. En toen kwam ik terug tot bij de essentie : een blog over mijn leven en alle dingen die mijn pad hobbelig maar ook boeiend maken. Een blog waar de mensen zichzelf in kunnen herkennen en beseffen dat ze niet alleen zijn.  En weet je wat? Na mijn eerste post kreeg ik heel snel een anoniem berichtje van iemand die zichzelf in mijn relaas zag en haar verhaal met me deelde. Als slot schreef ze: “ Dit verhaal geeft mij wat moed, dat het...

  Wat mag ik jullie toewensen voor 2025? Oh my God, het is  al 2025! Als ik terugblik naar het voorbije decennium dan kijk ik terug met gemengde gevoelens. Een lange periode van rouw, verdriet en een zware burn-out. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn huwelijk, mijn droomhuis, mijn vader, mijn moeder, mijn schoonbroer, mijn lieve buurvrouw, Juliette de poes, mijn eerste liefje, enkele vrienden enz… Wat een hobbelig parkoers was dat, vaak gevallen maar gelukkig ook iedere keer weer opgestaan en heel veel lessen geleerd. Het heeft me niet alleen vele wijzer gemaakt maar ook sterker en tegelijkertijd wat zachter. Mijn boek en Marcelle Belle werden geboren, ik vond niet alleen een ander huisje in een rustige buurt met de beste buurvrouw maar ik vond ook mezelf terug! Toen ik aan het verdrinken was, leerde ik onverwachts zwemmen en zelfs surfen op de golven van het leven. En zoals elke surfer donder ik soms nog wel eens van mijn plank. Een buil of blauwe plek houdt me niet tegen ...